یه آسمون با سه تا ماه

پیاده‌روی سویل‌آی کوچولومون باعث شد یاد اولین پیاده‌روی ائل‌آی خانم بیفتم. اولین باری که ائل‌آی رو به طور رسمی گذاشتیم تا خودش راه بره، تو همین سن سویل‌آی بود؛ یعنی حدود چهارده، پونزده ماهگی.  از روبروی دانشگاه تهران تو خیابون انقلاب که باباش از تو بغلش گذاشتش رو زمین، برا خودش تنهایی و با سرعت به طوری که سرش رو جلوتر از بدنش نگه داشته بود، راه رفت تا سر جمهوری تو خیابون کارگر. اصلاً پشت سرش رو هم نگاه نمی‌کرد که ببینه ما باهاش هستیم یا نه! و ما فقط مراقب مردم بودیم که به بچّه‌مون نخورن. آخه هیشکی جلوی پاشو نگاه نمی‌کنه! بعدشم به بهانه‌ی این‌که می‌خواهی...

امروز سویل‌آی خانم اولین پیاده‌روی عمرش رو تجربه کرد. اونقدر راه رفت که من و ائل‌آی رو حسابی خسته کرد. تقریباً حدود دو کیلومتر راه رفت اونم به  تنهایی. از خونه‌ی مامانم اینا که بیرون اومدیم تا خود پاساژ صدر و کلی هم داخل پاساژ پیاده راه رفت. گاهی دستش رو به من یا به ائل‌آی می‌داد گاهی هم جیغ‌زنان دستش رو نمی‌داد و خودش راه می‌رفت. این پیاده‌روی طولانی حدود دو ساعت طول کشید.  وقتی برگشتیم خونه کف پنجه‌های پاهای من داشتن می‌ترکیدن ولی سویل‌آی خانم هنوز دوست داشت راه بره و راه بره و راه بره. ادامه مطلب بعداً اضافه شد.   ...

گل دخترای عزیزم روزتون مبارک       این هم برای دخترای خودمه و هم همه‌ی دخترای عزیزی که این‌جا رو می‌خونن و همه‌ی دخترای دیروز و امروز و فردای این سرزمین ...

تابستون سال 87، وقتی ائل‌آی سه سال و نیمش بود، یه روز که تو خونه‌ی عمه‌ش مهمون بودیم عطسه کرد و بعدش آبریزش بینی و دستمال لازمش شد. عمه‌ش جعبه دستمال کاغذی رو گرفت جلوش که برداره که ائل‌آی عزیز من با لحن مخصوص به خودش دستش رو به علامت "نه" تکون داد و گفت: «میسی عمه من دارم» . بعد از توی کیف خودش، دستمال جیبی خوشگلش رو (که خودش انتخاب کرده بود و من براش خریده بودم) درآورد و بینی‌شو پاک کرد و گفت: «سطل آشغال کجاست؟» بعد هم جلوی چشمای حیرت‌زده‌ی بقیه از کارای این قرتی خانوم، دستمالش رو با فیس و افاده انداخت توی سطل.     ...

اینا جای انگشتای سویل‎آی خانم روی شیشه‌های خونه‌ی مامانم ایناست. البته بعد از اینکه تمیز شده بودن! و اینم البته همونه ...

سویل‌آی خانم یه مدتیه که علاقه خاصی به مداد و خودکار و هر چیزی که بتونه باهاش خط خطی کنه پیدا کرده. اوایل هم فقط صورت عکسای مجله‌ها رو خط خطی می‌کرد. و اینک اولین نقاشی رسمی سویل‌آی عزیزم ...

ائل‌آی خانم یه کمی اضافه وزن داره (ماشاءالله خوش خوراکه). و من هی بهش یادآوری می‌کنم که خورد و خوراکش رو کنترل کنه. چند روزه که هی می‌ره توی حیاط دو دور دوچرخه می‌رونه . . . . بعدش می‌آد شکمش رو به من نشون می‌ده و می‌گه: " مامان ببین لاغر شدم؟! " ؟؟؟؟؟؟؟؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!     ...

جمعه شب (یعنی دیشب) رفتیم بیرون. ناگفته نَمونه که سویل‌آی خانم وقتی سوار ماشین می‌شه فوراً خوابش می‌گیره. توی بغلم تکیه داده بود به من و داشت بیرون رو نگاه می‌کرد که یه لحظه من از خواهرم پرسیدم: " سویل‌آی خوابیده؟ " و تا خواهرم بخواد نگاش کنه و چیزی بگه خودش آروم گفت: " نــــــه! " بعد ما خندیدیم و برای مامانم تعریف کردیم. موقع تعریف کردن بازم وقتی به جمله‌ی " سویل‌آی خوابیده؟ " رسیدیم خودش دوباره گفت: " نـــــه! " و باز مامانم از خودش پرسید: " سویل‌آی جونم خوابیدی؟ " باز جواب داد: " نـــــه! " و ما همه‌مون ...

دور هم نشسته بودیم میوه می‌خوردیم. نمی‌دونم چی شد که سویل‌آی برگشت به طرف ائل‌آی و دهنش رو باز کرد و براش جیغ کشید (از همون بنفشا!). نه یه بار، نه دو بار، چند بار. تو روش اخم کردم و گفتم: " د ِ هَه " روشو برگردوند به من فوری برام یه بوس انداخت و خندید و فرار کرد!   داخل پرانتز: چند روز بود که خواهرای عزیزم، یعنی خاله‌جونی‌هاش داشتن بهش بوس انداختن رو یاد می‌دادن! ...

چند وقت بود که مامانم داشت با سویل‌آی تمرین دستشویی رفتن می‌کرد و با دست دستشویی رو بهش نشون می‌داد و می‌گفت: " جیش اونجا " سویل‌آی هم متعاقباً انگشت سبابه کوچولوی دست راستش رو به طرف دستشویی نشونه می‌گرفت و می‌گفت: " اوندا " و البته با مامانم همکاری هم می‌کرد و می‌کنه! حدود دو ـ سه هفته پیش (چند وقت بود که فرصت نمی‌کردم بنویسم)، یه بعدازظهری من و سویل‌آی نشسته بودیم و داشتم بهش سوپ می‌دادم که همهمه‌ی بچّه‌های توی کوچه زیاد شد. (البته گاهی هم مامانم پشت پنجره نگهش می‌داره تا بچّه‌ها رو موقع دویدن و بازی کردن و خوشحالی‌ه...